Ég fór til læknis í dag og hann sagði að ég væri með lífshættulega sjúkdóm sem ég myndi ekki vinna bug á, þetta dregur mig til dauða og yrði ég að horfast í augu við það. Sjúkdómurinn heitir...................öldrun.
Ég get ekki sagt að ég sé satt við þetta þar sem ég kæri mig engan veginn um að eldast meira og get ekki hugsað mér að þurfa að lifa sem aldraður einstaklingur í þessu þjóðfélagi. Reyndar bara ekki neinu þjóðfélagi.
Ég get ekki gert mér vonir um að komast útí geim á þessu lífstímabili og finnst mér það í hæsta máta ósanngjarnt þar sem það er akkurat takmarkið sem mig langar að ná í þessu lífi. Náttúrulega geta verið komnar yngingar pillur eftir 20 - 50 ár þó ég efist um það og myndu þær þá yngja mig þannig að ég yrði undir þrítugu eða bara halda mér á því lífskeiði sem ég væri stödd í þá?
Eilífðar pælingar um þetta og hvað kemur mér það við þó börnin mín eða barnabörn (ef ég eignast einhver) komist útí geim! Ekki verð ég þar með þeim og ekki upplifi ég það í gegnum þau. Ég fúlt gamalmenni sem nærist á öllu leiðinlegu í lífinu, svartsýn, þunglynd og í þokkabót börnin farin og engin til að hugsa um mig. Þvílík sanngirni í lífinu.
Annars er ég bara hundleið á þessum pælingum sem gera mann þunglyndan og pirraðan og vil bara fá smá frið, ró, næði og kannski að systir mín komi í heimsókn þar sem hlutirnir eru léttari, bjartari og skemmtilegri þegar hún er hér..........er til of mikils ætlast?